Ach gluuupia ja!

Swieta minely nam zaskakujaco udanie, a wszystko dzieki temu, ze swoje negatywne nastawienie: rozzalenie, smuty i rozczulanie sie nad swoim losem, zamienilam w nastawienie pozytywne.
I wszystko od razu nabralo innego wymiaru.
Byla radosc, przede wszystkim dziecieca radosc, a kiedy dziecko sie cieszy, cieszy sie caly swiat. Wiec bylo pieknie.

I dopiero teraz w wieku trzydziestu-nie-powiem-ilu lat zrozumialam dlaczego moje swieta poza domem rodzinnym sa inne niz przed laty...

Ano dlatego, ze nie jestem juz dzieckiem.

Dlatego , ze nie mam tej dzieciecej radosci, dlatego, ze nikt nie gotuje pod moje potrzeby, nie kupuje mi czekoladowych zajaczkow ani innych prezentow, nie podtyka mi pod nos talerza swiatecznych wypiekow, nikt mnie nie zabawia i nie stara sie o to, zeby moje siweta byly piekne i radosne.
Teraz MY  (ja z mezem) przejelismy te role, teraz to MY musimy sie starac , zeby swieta byly piekne i pelne magii dla naszych dzieci. A kiedy oni sie ciesza, cieszymy sie i my.

Ale dlaczego tyle czasu zajelo mi zrozumienie tego???

"Oto Ja", dziekuje Ci za wspanialy komentarz. Masz racje, ja uzalam sie nad swoim, wcale nie marnym, losem, podczas gdy sa osoby , ktore swieta spedzaja samotnie. I wszystko dlatego, ze do tej pory chyba nigdy nie potrafilam uczynic tych naszych rodzinnych swiat pieknymi.
Ale wreszcie sie nauczylam, wreszcie zrozumialam o o w tym wszystkim tak naprawde chodzi.
Lepiej pozno niz wcale.
I nie mam juz zalu o to, ze cala rodzina w Polsce cieszy sie swoim smacznym jajem mimo, iz nas tam nie ma. I nie zal mi juz , ze nas nie odwiedzaja. Teraz iesze sie tym i tymi, ktorych mam tutaj przy sobie.
I nie bede sie juz wecej uzalac , bo nie mam nad czym. Bo zycie jest piekne i mam je z kim dzielic.